Menu Zamknij

IFLA Europe

IFLA EUROPE – the European Region of International Federation of Landscape Architects (wcześniej European Federation for Landscape Architecture, EFLA) to organizacja zrzeszająca stowarzyszenia krajowe dla architektów krajobrazu z krajów Unii Europejskiej oraz Szwajcarii. Głównymi zadaniami IFLA Europe jest promocja zawodu architekta krajobrazu, reprezentowanie interesów członków stowarzyszeń zrzeszonych w IFLA, w instytucjach unijnych, inicjowanie działań i utrzymanie standardów kształcenia i praktyki zawodowej we wszystkich krajach europejskich.IFLA Europe współpracuje z organizacjami międzynarodowymi, takimi jak ECLAS czy ELASA; organizuje seminaria i warsztaty, promuje wymianę wiedzy i doświadczeń.

Od stycznia 2007 roku EFLA Europe jest częścią International Federation of Landscape Architects (IFLA), a od czerwca 2012 działa pod nową nazwą – IFLA Europe.

W listopadzie 2008 roku do grona 19 organizacji członkowskich dołączyło Stowarzyszenie Architektury Krajobrazu (SAK), najpierw jako Interim Member, a od stycznia 2010 jako Full Member.

 

KRAJOBRAZY CODZIENNE

Rezolucja w sprawie krajobrazu TU i TERAZ
Granada, Hiszpania, październik 2021 r.

Nadszedł czas, aby architekci krajobrazu szerzej promowali zdrowe środowisko fizyczne i społeczne skupiając się na codziennych krajobrazach. Zdrowe krajobrazy mają fundamentalne znaczenie dla rozwoju społecznego. Zarządzanie codziennymi krajobrazami sprzyja lepszej gospodarce, odporności na zagrożenia klimatyczne i przynosi korzyści zdrowotne w oparciu o zasoby naturalne.

Niżej podpisani, działając jako przedstawiciele 34 Krajowych Stowarzyszeń Regionu Europejskiego Międzynarodowej Federacji Architektów Krajobrazu, po rozpatrzeniu Rezolucji w sprawie krajobrazu TU i TERAZ na Zgromadzeniu Ogólnym w Granadzie w Hiszpanii w październiku 2021 roku wystosowali następujące oświadczenie:

 

WIERZYMY W

Codzienne krajobrazy – Uznawanie jakości życia jako miary sukcesu. Projektowane przez ludzi i dla ludzi, krajobrazy te promują większą sprawiedliwość, różnorodność społeczną i interakcje, chronią lokalne wartości kulturowe, poprawiają bioróżnorodność, przybliżają przyrodę mieszkańcom, uczą dzieci dbać o środowisko, aby rozwijać i kultywować wiedzę wśród kolejnych pokoleń.

Odporne krajobrazy – Znajomość siły wpływu adaptacji do zmian klimatu. Regeneracja, odbudowa adaptacyjna i rozwój wiejskich, miejskich i naturalnych krajobrazów chroni i poprawia odporność ekosystemów oraz ich wartość w redukcji efektów zmian klimatycznych. Wykorzystanie rozwiązań opartych na naturze w środowiskach miejskich i wiejskich tworzy bardziej efektywną, trwałą i skuteczną odporność.

Zdrowe krajobrazy – Dostrzegalne zapotrzebowanie na lokalnie dostępne miejsca, jakie nasiliło się wskutek pandemii. Rozwój zielonych i błękitnych korytarzy łączących ludzi i przyrodę, zachęcających do aktywności fizycznej, obniżających temperaturę powietrza, zwalczających zanieczyszczenia, poprawiających jakość powietrza, kontrolujących utratę wody i odwadnianie terenów, przy jednoczesnej poprawie różnorodności biologicznej w skali lokalnej i sąsiedzkiej, jest kluczem do osiągnięcia długoterminowych i wielowymiarowych rezultatów. Ma to szczególne znaczenie dla ubogich społeczności.

Trwałe krajobrazy – Rozważanie projektów architektury krajobrazu z perspektywy długoterminowej promuje tworzenie samowystarczalnych ekosystemów. Opiera się to na silnym zaangażowaniu w zrównoważony rozwój oraz uznaniu, że rozwiązania oparte na przyrodzie muszą być wykorzystywane do zaspokajania ludzkich potrzeb.


WZYWAMY

Aby Rada Europy, Unia Europejska i poszczególne państwa europejskie promowały wartości krajobrazu (wymienione powyżej i wspierane przez zawód architekta krajobrazu) w swoich procesach decyzyjnych w celu rozwinięcia holistycznej wizji w odniesieniu do kulturowej, społecznej, politycznej, środowiskowej i ekonomicznej równowagi ponad granicami politycznymi. Wierzymy, że można to osiągnąć poprzez:

Umieszczenie polityki adaptacji do klimatu, łagodzenia skutków zmian klimatu i różnorodności biologicznej na pierwszym planie agendy przemysłu budowlanego, zamiast unikania lub opóźniania ważnych decyzji.

Ulepszanie polityki społecznej w zakresie krajobrazów codziennych z udziałem członków lokalnych społeczności, którzy w nich żyją.

Ułatwianie badania, zrozumienia i doświadczenia krajobrazu na wczesnych etapach edukacji, szczególnie w szkołach podstawowych, poprzez programy partycypacyjne mające na celu uwrażliwienie i wytworzenie poczucia przynależności.

Przeglądanie i wspieranie zarówno tradycyjnych, jak i innowacyjnych zastosowań krajobrazu, zwiększanie możliwości zatrudnienia, jak również pomoc w zachowaniu historycznych krajobrazów, ich zdrowia i zdrowia ich mieszkańców.

Promowanie zdrowej żywności poprzez planowanie, projektowanie i zarządzanie krajobrazami rolniczymi, leśnymi i pastwiskami w sposób zrównoważony.

Motywowanie do korzystania z zasobów regionalnych i lokalnych poprzez ulepszenie gospodarki cyrkularnej, zmniejszając potrzeby transportowe dzięki produkcji lokalnej.

Propagowanie społecznej i środowiskowej odpowiedzialności na wszystkich poziomach, zwłaszcza w odniesieniu do tych podmiotów i korporacji, organów rządowych i pozarządowych, które mają największe możliwości i potencjał do wprowadzania zmian.

Ocenianie konsekwencji zmian klimatycznych i utraty różnorodności biologicznej oraz wpływu na gospodarkę należy rozpocząć od podjęcia pilnych decyzji w celu zapewnienia zaangażowania społeczeństwa w małych miejscowościach i na obszarach wiejskich, przywracając wartości kulturowe w celu przekazania ich przyszłym pokoleniom.

Wspieranie wysiłków administracji lokalnej w zakresie ochrony, zarządzania i planowania krajobrazu, koncentrując się na projektach lokalnych z udziałem społeczeństwa, w celu poprawy jakości życia, zdrowia publicznego i dobrobytu.

Mobilizowanie zasobów w celu wywołania zmian społecznych, aby zachęcić ludzi do wzięcia większej odpowiedzialności za swoje środowisko. Zachęcanie do cieszenia się krajobrazem i zaangażowania w rozwój i zarządzanie krajobrazem poprzez łączenie życia codziennego i kultury.

Rozwijanie międzynarodowych programów wymiany w zakresie krajobrazu, zachęcanie do współpracy pomiędzy architektami krajobrazu i ekspertami z różnych środowisk i różnych krajów, wymiana informacji za pośrednictwem nowych technologii i mediów społecznościowych.

Stosowanie wytycznych z innych międzynarodowych i europejskich publikacji dotyczących tej tematyki, w szczególności:

  • Europejskie prawo klimatyczne (2020 r.)
  • Zielony Ład w UE (2019 r.)
  • Strategia “z gospodarstwa prosto na stół” (2019 r.)
  • Sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ na temat zobowiązań w zakresie praw człowieka związanych z korzystaniem z bezpiecznego, czystego, zdrowego i zrównoważonego środowiska (2018)
  • Strategia dziedzictwa europejskiego na XXI wiek – Strategia 21 (2017)
  • Agenda ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 (2015)
  • Porozumienie paryskie w sprawie zmiany klimatu (Paryż, 2015 r.)
  • Ramy Unii Europejskiej w zakresie klimatu i energii 2020 – 2030 (UE 2014)
  • Program działań na rzecz środowiska 2020 (Unia Europejska, 2013)
  • Konwencja w sprawie promowania i różnorodności form wyrazu kulturowego (UNESCO, 2005)
  • Konwencja w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego (UNESCO, 2003)
  • Europejski Program Zmian Klimatu (EU ECCP, 2000)
  • Europejska Konwencja Krajobrazowa (CoE, Florencja, 2000)
  • Konwencja z Århus (Europejska Komisja Gospodarcza ONZ, 1998)
  • Plan działania w zakresie polityki kulturalnej na rzecz rozwoju (UNESCO, Sztokholm, 1998)
  • Konwencja ONZ o różnorodności biologicznej (CBD, 1992)
  • Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC, 1992)
  • Zalecenie w sprawie uczestnictwa ogółu ludności w życiu kulturalnym i jej wkładu w to życie (UNESCO, Nairobi, 1976)
  • Konwencja Światowego Dziedzictwa (Paryż, 1972), której Wytyczne Operacyjne po raz pierwszy wyraziły pojęcie Krajobrazów Kulturowych.
  • Konwencja Światowego Dziedzictwa (Paryż, 1972), której Wytyczne Operacyjne po raz pierwszy wyraziły pojęcie Krajobrazów Kulturowych.
  • Karta Burra (ICOMOS, Burra Australia, 1979)
  • Konwencja Berneńska, Konwencja o ochronie dzikiej flory i fauny europejskiej oraz siedlisk przyrodniczych (CoE 1979)
  • Europejska Karta Społeczna (CoE, 1961)
  • Nowy Europejski Bauhaus (2020)